W sobotę, 14 czerwca 100 trzecio gimnazjalistów zgromadziło się na w auli szkoły. Tłum, ścisk, hałas. Kilka słów wprowadzenia i zdanie, na które wszyscy czekali: „Poloneza czas zacząć”. Ruszyli. Czwórki, tunele, koła. Wszyscy rodzice są pod wrażeniem.
A teraz obiad. Jest stres. Bo jak tu jeść przed kamerą? Chwilka na odsapnięcie i wracamy do auli. Rozpoczyna się zabawa. Orkiestra gra same przeboje. W parach i w kółkach wszyscy szaleją na parkiecie. Co jakiś czas przerwa na łyk wody. Nikt nie stoi pod ścianą. I tak od 1700 do 2430. Atmosfera jest wspaniała. Tak działała myśl, że do końca tylko tydzień. Niecały. Żegnamy się piosenką „Ale to już było”. W wielu oczach błyszczą łzy.
Chcielibyśmy w tym miejscu w imieniu absolwentów podziękować wszystkim, którzy przyczynili się do takiego wyglądu balu: paniom kucharkom za przepyszne jedzenie, kapeli za świetną muzykę, nauczycielom za przygotowanie wystroju sali, rodzicom za nasze stroje oraz każdemu kogo nie wymieniliśmy, a przyczynił się do organizacji. Serdecznie dziękujemy.
A teraz obiad. Jest stres. Bo jak tu jeść przed kamerą? Chwilka na odsapnięcie i wracamy do auli. Rozpoczyna się zabawa. Orkiestra gra same przeboje. W parach i w kółkach wszyscy szaleją na parkiecie. Co jakiś czas przerwa na łyk wody. Nikt nie stoi pod ścianą. I tak od 1700 do 2430. Atmosfera jest wspaniała. Tak działała myśl, że do końca tylko tydzień. Niecały. Żegnamy się piosenką „Ale to już było”. W wielu oczach błyszczą łzy.
Chcielibyśmy w tym miejscu w imieniu absolwentów podziękować wszystkim, którzy przyczynili się do takiego wyglądu balu: paniom kucharkom za przepyszne jedzenie, kapeli za świetną muzykę, nauczycielom za przygotowanie wystroju sali, rodzicom za nasze stroje oraz każdemu kogo nie wymieniliśmy, a przyczynił się do organizacji. Serdecznie dziękujemy.